फकत दोन आठवडे आशील्ले कॉलेज सोपून ग्रेजूएट जावपाक. केन्टीनान बसून पयल्या वरसाच्यो यादी एखटाय करतना, अचकीत कानार खबर पडली कि घडये आयजूच आमच्या "कॉलेज लायफ" चो नीमणो दीस आसूंये. खबर खरी काय कितें हें जाणून घेवपाक, म्हजे सयत आतुरतायेन "ना ! ही खबर खरी न्हय" अशे आयकुपाक आकूळ-पीकुळ जाल्ली नीमण्या वरसाची भुरगी मेळत त्या प्रॉफेसराक वीचारपाक भोवतना दीश्टी पडताली.
पूण, अखेरेक खबर खरी आसल्याची खात्री मेळ्ळी. त्या एकाच खीणान सुटयेंतले प्लेन्स, फेरवलची तयारी सगळे नाच शें जाले. सगळ्यांचीच तोंडा बावील्ली. नीमणो दिस अशे तरेन वतलो असो वीचार मनान केन्नाच आयलो ना. फुडे कीतें जातले?, आमचेच नशीब कीत्याक फुटके अशे वीचार करीत एक कॉलेची नीमणी फेरी मारुन, पावला परतली.
अशें दीसूंक लागले कि ह्या कोरोना दुयेंतान भवीश्याच्या "ब्लू प्रींट " चो इबाडूच करून उडयलो.
जगाक बदलपाची तांक आशील्ल्या ह्या वयांत आता फकत, बदलत्या जगांत शेणील्ली वाट सोदपाची तांक आशेंता.
TRANSLATION
It was our last 2 weeks in college . And just when we were cherishing these last moments, recollecting all the memories sitting in the canteen, we were hit by the news of "Lockdown".Within a few minutes all our plans where no-where. Although with Waiting for someone to come say that all this wasn't real .... deep inside all of us knew that it was! All our farewell plans, road trip plans were all suddenly nowhere. Nobody imagined this is how it would end. It was as though this Corona pandemic just washed away the blueprint of our future!
And with all our plans crashing into nothing , it feels a little low. And being told that at this age, we have the ability to change the world, we now struggle finding hope !